Biografia Jana Kochanowskiego.
Jan Kochanowski – poeta uznawany za najwybitniejszego liryka polskiego do czasów Mickiewicza – urodził się w 1530 r. w Sycynie. Był dzieckiem średniozamożnej szlachty: Piotra Kochanowskiego, sędziego sandomierskiego i Anny z domu Białaczowskiej. Od roku 1544 studiował w Akademii Krakowskiej, edukował się również w Królewcu i w Padwie. Dzięki studiom Kochanowski zdobył ogromną erudycję i wiedzę, zwłaszcza z zakresu kultury antycznej.
Po powrocie z zagranicznych uniwersytetów Kochanowski zaangażował się w służbę dworską. Jego mecenasami byli: Filip Padniewski (podkanclerzy koronny), Jan Firlej (marszałek wielki koronny), Piotr Myszkowski (biskup). Przy pomocy tego ostatniego poeta został jednym z sekretarzy w kancelarii królewskiej. Tę zaszczytną funkcję pełnił do końca 1569 lub do początku 1570 r., kiedy to osiadł na stałe w Czarnolesie.
Tutaj rozpoczął spokojne życie ziemianina, poślubił Dorotę Podlodowską i doczekał się licznego potomstwa (6 córek). Życie na wsi upływało Kochanowskiemu głównie na pracy literackiej. Niestety spokój został zakłócony nieszczęściami rodzinnymi. W 1577 roku zmarł starszy brat poety, Kasper, a między 1578-1579 Kochanowski przeżył śmierć córki – Urszuli, ku czci której napisał właśnie słynne Treny. Na tym nie zakończyły się jednak tragedie, bowiem wkrótce umarło również drugie dziecko – Hanna.
Śmierć samego poety nastąpiła nagle 22 sierpnia 1584 roku, prawdopodobną przyczyną był udar mózgu. Kochanowski nie doczekał niestety narodzin swojego jedynego syna – Jana. Nie doczekał też poeta pierwszej zbiorowej edycji swoich dzieł, która ukazała się w 1585/86 r. w Krakowie. Edycja ta nie obejmuje oczywiście wszystkich utworów Kochanowskiego, gdyż jego dorobek jest na to zbyt obszerny.
Jan Kochanowski stworzył bowiem kilkaset dzieł, zarówno pisanych w języku polskim, jak i tych po łacinie. Były to m.in.: fraszki (301), pieśni (59), Odprawa posłów greckich, przekład 150 psalmów (Psałterz Dawidowy), poemat Szachy, poemat Satyr albo Dziki mąż, Zuzanna, epicedia, epitalamia, elegie, ody, facecje, traktaty (np. Ortographia polska), a także cykl wspomnianych już Trenów.